maandag 30 november 2009

Uitnodiging stage Tim-e-coach




Triatlon stage van 13 tot 20 maart 2010 in Empuriabrava, Spanje,
in samenwerking met FlowTrack.


Waarop mag je rekenen?
halfpension op basis van dubbele kamer, met ontbijtbuffet en diner in buffetvorm (1/2e liter water of 1/4e wijn inbegrepen)
transport van en naar het hotel
transport van hotel naar zwembad (overdekt)
begeleide fietstrainingen (in groepen, volgens niveau). 
overgangslooptrainingen en begeleide specifieke looptraining
begeleide zwemtrainingen
begeleiding gebeurt door Tim De Vilder en de mensen van Flowtrack, zodat ieder op zijn niveau kan trainen.
Peter Van Hauwermeiren verzorgt de zwemtrainingen.

Definitief programma volgt na inschrijving.

Kostrprijs = 495 euro

Dit bevat:
Verblijf + maaltijden
Begeleiding tijdens de trainingen
Ingang zwembad
Bevoorrading – lunch: tijdens de begeleide fietstochten voorzien we een bevoorrading en uitgebreide lunch
Fietsprogramma: verkenningsrit + 6 begeleide fietstochten onderverdeeld in niveaus
Fietsenvervoer: van en naar België (moeten dus niet mee in vliegtuig)
Fietsenstalling: perfecte fietsenstalling in het hotel
ShortBike T-Shirt
Alle taksen en fooien

Vliegticket is niet inbegrepen in deze prijs en wordt door jullie rechtstreeks geboekt bij Ryan Air (wegens goedkoper bij individueel boeken).
Je boekt een ticket via Ryan Air vanuit Brussel (Charlerloi) naar Barcelona (Gerona).
Je vertrekt op zaterdagochtend (vertrek om 08u55) en boekt de terugvlucht op zaterdagavond (vertrek om 18u55). Meer informatie kan je vinden op website www.flowtrack.be onder "praktische info"


Inschrijven doe je op: http://www.flowtrack-bookings.be/flow/BFX1.PHP?p=208

vrijdag 27 november 2009

Verslag IM Arizona

Nu ik terug thuis ben en enkele dagen de tijd gehad hebben om alles eens rustig te overdenken, zal ik hieronder mijn verslag posten zoals ik de wedstrijd beleefd heb.
Ik vraag mijn atleten vaak een verslagje te schrijven van hun wedstrijd. Omdat cijfers immers niet alles zeggen. Het gevoel, de gedachten en bepaalde beslissingen worden vaak pas duidelijk.
Uit mijn eigen verslagje kunnen jullie dus misschien ook iets leren.

Here we go:
Voor de start was ik vrij relax. Enige mogelijke stresspunt vooraf was mijn fiets perfect in orde te krijgen. Het park was immers vrij beperkt voor de 2500 starters, waardoor we echt tegen elkaar geplaatst stonden. Fietsschoenen op de fiets waren dan ook verboden. Maar goed, we waren vrij vroeg en ik had rustig de tijd om alles in orde te brengen. Gene stress dus.

Vanaf dan was het rustig de start afwachten. Een 15’ tal minuten voor de start mochten we in het frisse water springen. Echt warm was het niet, maar op dat moment trek je je daar eigenlijk weinig van aan. Na de start van de profs volgde de zoveelste nationale hymne en kon ik kort wat inzwemmen. Ik lag vrij centraal en was bij de start onmiddellijk goed weg; Geen geduw en getrek maar onmiddellijk in mijn ritme. Ik bleef mooi mijn lijn volgen en even later kon ik bij een groepje aansluiten. Eigenlijk bleef dit gedurende het ganse zwemmen zo. Ik kon mij achteraan nestelen en focussen op lange, rustige slagen. Het tempo was zeker hoog genoeg, dus dit was perfect. Bij het keerpunt kwamen er wat mannen over, maar het groepje bleef redelijk goed samen.
Blijkbaar heb ik een heel eind samen gezwommen met Lode (andere Belg waar ik wat samen mee getraind had de laatste week), maar dat had ik op dat moment absoluut niet door.
Eens de trapjes op, zag ik dat ik 57’21 gezwommen had. Geen supertijd ondanks het hele goede gevoel. Maar die tijd heeft mij geen moment iets gezegd. Rustig mijn wissel gedaan en de fiets op.
Achteraf pas hoorde ik dat vele atleten een 2’ trager zwommen dan anders, dus dit is wel goed nieuws.

Eens op de fiets was ik vrij snel alleen. De eerste 20km waren mijn beenspieren wat verdoofd en verkrampt van het koude water, maar gaandeweg ging dit weg. Ik haalde heel wat atleten in en na 15km kwam ik bij een groepje terecht die een mooi tempo reed. Aan het keerpunt zag ik dat Lode net achter mij zat en in de terugweg kwamen we samen. We reden weg van dit groepje en uiteindelijk kwamen we bij een prof die een heel egaal tempo reed. Samen met een Duitser vormden we zo een groepje van 4 dat mooi samen reed. Onderweg zag ik er heel wat stayeren, maar bij ons bleef dit gelukkig achterwege. Het tempo bleef vrij vlak en bij de 3e keer bergop (relatief) en tegenwind (heel wat minder relatief  ) kwamen 2 vrouwen aanhangen, die we voorbij staken. Het werd heel wat drukker en ik voelde dat er kaarten in de lucht hingen. Ik liet ze dus maar rijden en deed rustig aan om vooral voldoende te kunnen drinken. Ook de terugweg deed ik rustiger aan in vergelijking met de eerste 2 keer. Hierdoor verloor ik wel wat tijd, maar ik voelde dat ik anders teveel power zou verliezen voor het lopen. Net voor de wissel zag ik inderdaad de 2 vrouwen in de Penalty Box staan en reed ik rustig binnen.

Met een fietstijd van 4u54’ kan ik alleen maar super tevreden zijn. Ganse tijd een goed gevoel en veel power in de benen. Het gevolg was een eerste fietstijd in mijn age Group en dat is waarschijnlijk de eerste keer. Ik heb zelf absoluut niet het gevoel dat er te rap gereden werd. Wat ik wel vaststel is dat er met 2 snelheden gereden werd: het stuk tegenwind was met enige reserve terwijl het stuk meewind een heel pak harder ging. Dit zal uiteraard energie gekost hebben, maar goed, ik voelde me vrij fris bij het aankomen in T2.

Na een snelle wissel (56”, hoewel ik niets forceerde en me rustig liet insmeren) vertrok ik voor mijn marathon. In het begin licht stijve hamstrings en stijve onderrug, maar ik had vrij snel een goed ritme te pakken. Ik liep de eerste ronde in 1u01 denk ik en had zeker nog een goed gevoel.
De bevoorrading ging vrij vlot en de hellingen liep ik op dat moment vrij vlot. Helemaal in het begin had ik Lode bijgehaald en ik haalde verschillende atleten in die eerste ronde. Op dat moment lag ik zowaar op koers voor 9u! Misschien dat ik hier een foutje maakte om dit tempo iets te lang vol te houden. Maar goed, tot km 18km bleef ik vlot mijn tempo lopen, tot ik voelde dat ik mijn tempo moest laten zakken. Ik bleef nochtans eten en drinken zoals voorzien, maar voelde dat ik verzwakte.
Op dat moment lag ik nog op kop van mijn age Group, maar wist dat er 2 atleten niet zo heel ver achter zaten. Niet teveel nadenken dus, en proberen mijn tempo te onderhouden.
Aan het einde van de 2e ronde schrok ik van mijn tussentijd. Ik had 8’ toegegeven op de vorige ronde, terwijl ik het gevoel had maar licht te vertragen. Het was duidelijk dat de opeenvolging van lichte en zwaardere hellingen ervoor zorgden dat ik niet in een normaal ritme kwam. De derde ronde werd dus vooral overleven. Sara zei me dat de 4e ver genoeg achter lag, dus ik moest enkel finishen om mijn ticket binnen te halen. Meer op karakter dan op stijl liep ik dan ook mijn 3e ronde. Ik bleef elke bevoorrading voldoende drinken, maar een echte boost zat er niet meer in.
Aan de finish had ik uiteindelijk 9u23’ en een derde plaats. In de algemene stand verloor ik uiteraard heel wat plaatsen, maar met een 42e stek mag ik zeker niet ontevreden zijn.

Vooraf had ik vooral schrik van het fietsen, omdat mijn voorbereiding niet zo super geweest was. Door een spierscheurtje en een griep had ik toch enkele belangrijke weken gemist. Maar blijkbaar was mijn fietsen voldoende en betaalde ik de rekening cash in het lopen.

Enkele bedenkingen nog:
- Ik besef dat het loopparcours vrij pittig was. Slechts 2 lopers onder de 3u. Dus allicht mag je wel een 10’ bij tellen bij een normale marathontijd. Een tijd van 3u10 zou dus schitterend geweest zijn.
- Heb ik te snel gefietst? Te snel gestart in het lopen? In beide gevallen heb ik niet dat gevoel, maar de tijden zeggen natuurlijk iets anders
- Zelf heb ik het gevoel dat ik klaar ben voor 7u (relatief) hoog tempo, maar een Ironman is natuurlijk nog iets langer. Ik kom dus simpelweg nog tekort. In 2006 en 2007 deed ik mijn eerste langere wedstrijden. Pas vanaf dit jaar vond ik dat mijn lopen (dat mijn sterke punt zou moeten zijn) er in de halve triatlons uit kwam. Zowel in Niederbronn als in Gerardmer was mijn lopen heel goed. Maar blijkbaar heb ik nog wat tijd nodig om dit ook op de lange afstand te laten werken.
- Al bij al ben ik zeker tevreden. Na een seizoen met redelijk wat pech, kwam ik naar Arizona om mijn ticket te pakken, en dat is gelukt!!

Nu wat rusten en dan gaan we rustig opbouwen naar volgend seizoen.
Hoe dit er zal uitzien, laat ik hier nog wel weten!

Ciao
t

maandag 23 november 2009

Mission Accomplished

Voilà, tis binnen.
Het doel is gehaald (3e in M25 en er waren 4 tickets).

Een eerste korte reactie:

- Zwemmen: super goed gevoel. Onmiddellijk goed weg en constant een goed gevoel. De tijd was niet super, maar goed, ik lag al 4e in mijn age group.

- Fietsen: heel zwaar parcours eigenlijk. Er stond heel veel wind, zodat het echt op de power was. Ik had constant een goed gevoel en na de 1e doorkomst lag ik blijkbaar al 1e en kon die voorsprong dan rustig uitbreiden. De laatste 30km deed ik iets rustiger aan en verloor hier wel enkele minuten, maar zo kon ik relatief fris aan het lopen beginnen.

- Lopen: eerste ronde had ik een heel goed gevoel. Ik liep zonder forceren een mooi ritme. Daarna echter begon ik het enorm lastig te krijgen. De vele hellingen (die me normaal zouden moeten liggen) en de droogte zorgen voor 2 heel zware laatste ronden. Maar toen ik halverwege de laatste ronde hoorde, dat ik normaal sowieso mijn ticket beet had, gaf dat toch wat ademruimte.
Ik moet er de tijden nog eens op nakijken, maar iedereen sprak hier van een hele zware marathon. Maar goed, geen excuses, mijn marathon was niet goed. Punt.

Maar goed, het doel is bereikt en zo sluit ik mijn seizoen toch mooi af.

Hierbij dan ook een hele dikke merci aan:

- alle vrienden, familie en supporters die mij gevolgd hebben
- mijn sponsors! een dikke merci om mij het ganse jaar te steunen
- mijn ouders en mijn zusje en Vic in het verre Argentinië
- Jurgen, voor onze super samenwerking !
- uiteraard Sara voor haar onvoorwaardelijke steun!!

En nu ga ik wat decompenseren :)

ciao
t

zaterdag 21 november 2009

Ready, set, go!



Zaterdagmorgen.
Straks de wisselzakken en fiets binnen brengen. Tussendoor Carbo Cake eten, drinken en veel rusten. Het leven van een atleet kan soms zwaar zijn :)

Gisteren avond was er nog de Pasta Party. Buiten! (lekker fris) Na het traditionele volkslied kregen we een kopie van die van Florida. Jongste deelnemer, oudste deelnemer, biggest loser :),...
Enige uitzondering was Rudy! Een straffe gast met 2 beenprothesen. In Hawaii miste hij op 8' de cut off time in het fietsen. Morgen wil hij hier zijn eerste Ironman finishen! Straffe gast!
Er zijn trouwens meer dan 1000 Iron virgins, dat op ongeveer 2400 starters.

Verder valt er uiteraard niet super veel te vertellen. Gisteren was heel rustig, kort nog wat fietsen (iets minder wind, maar iets warmer?) en kort gezwommen.

Daarna nog een route uitgestippeld, zodat Sara mogelijks toch een deel van het fietsparcours kan zien.

Voilà, voorbereiding zit erop. het mag komen van mij.
Op de foto zien jullie alvast de zwemstart van verleden jaar!

Hoe de wedstrijd verlopen is, horen jullie morgen dan wel hé

Alvast bedankt voor alle berichtjes en aanmoedigingen. Het is leuk te weten dat er thuis gevolgd wordt!

ciao
t

donderdag 19 november 2009

Het parcours!

Hier zijn we weer met een verslagje. Dinsdag hield ik een rustdagje. We gebruikten die vooral om te rusten uiteraard, maar deden ook een hele mooie uitstap richting Superstition Mountains. Op een uurtje van Phoenix ben je in 'the middle of nowhere' tussen de rotsen en cactussen, met schitterende zichten op enkele meren daar. We aten in een typische saloon en voelden ons in een omgeving uit zo'n typische western-film.
's avonds dan mijn wiel opgehaald (toch maar een nieuwe tube opgegelegd) en 's avonds super lekker en super gezond gegeten bij een Italiaan in downtown Tempe.

Uiteraard kijk ik hier ook vooral rond in functie van volgend jaar. Een losloop parcours van 40' vond ik al op maandag, dit ideale restaurantje dus gisteren.
Vandaag, woensdag, stond dan verkenning van het fietsparcours op het programma. Samen met Lode Vaernewyck (samen met Yves Robberechts die ik maandag al tegen kwam, één van de 6 deelnemende Belgen) reed ik 1lus van 60km.

Hoe ziet het fietsparcours er uit?
Wel, eigenlijk vrij simpel en vrij saai. Eens uit de wisselzone neem je een 6-tal bochten (telkens na een langer stuk rechtdoor op vrij vlakke wegen) en dat brengt je ongeveer 12km verder. Vanaf dan is het 18km rechtdoor tot aan het keerpunt. Meestal is het hier wind op kop en het parcours is licht glooiend met op het einde iets meer bergop. In het heengaan heb je af en toe het idee dat je stilstaat. Als je rond je kijkt zie je immers absoluut niet dat het waait. Maar dat doet het zeker wel :)
Eens het keerpunt genomen is het stampen tot in Tempe, met dus meestal wind in de rug. Het zal vooral een mentale kwestie zijn en ook een kwestie zijn van je niet op te blazen en nog een beetje op souplesse te rijden. Maar goed, dat zien we zondag wel.

In de namiddag gingen we na wat rust nog wat shoppen. Dankzij Lode vonden we hier een mega sportwinkel met zalige prijzen. En met de dollar die zo laag staat, was het niet simpel om ons in te houden :) Daarna nog wat andere winkels (zo heb ik eindelijk het boek van Dean Karnazas te pakken) en na nog wat rusten, heb ik een deel van het loopparcours gedaan.

Het loopparcours is een grote 8-vorm waarbij je veel langs het water loopt en daarna 4 bruggen en een lange helling moet doen per ronde (3 rondes). Sommige delen doe je 2-maal, maar dan laten ze je wat op en af lopen, kwestie van wat variatie in het parcours te steken. Het leek mij een heel leuk parcours, al zullen alle hellingen wel doorwegen uiteraard. Ik liep slechts 45' en kon dus niet alles zien, maar heb toch al een mooie indruk!!

Morgen doe ik dan een deel van het zwemparcours. Daarna is het dan tijd voor registratie en zal het stilletjes aan dichterbij beginnen komen hé.

voila, tot de volgende

ciao
t

maandag 16 november 2009

Terug in de drukte

Ik ben terug in het iets drukkere Phoenix! Al valt dat al bij al nog wel mee hoor.
Maar na de absolute rust in Tucson die ik opzocht in mijn trainingen, keerde ik gisteren na mijn duurloop terug naar de wedstrijdlocatie.
Na een middagdutje en nog wat werken, was ik klaar om ook die rust letterlijk aan te passen.
Samen met de bende van Hannes ging ik immers kijken naar een NBA-wedstrijd!!
Phoenix Suns vs Toronto Raptors.
Ongelooflijke sfeer. Dat de Amerikanen zot waren, wisten we al, maar dit sloeg werkelijk alles. In iedere pauze werden er prijzen weggegeven, dansjes en shows opgevoerd, kortom publiciteit en sfeer alom.

Bon, na de traditionele volksliederen, begon de partij en de Suns stonden licht in het voordeel, vooral dankzij lokale superster Steve Nash. Tijden de eerste 3 quarters bleef het vrij gelijk op gaan tot de Raptors 5 punten pakten op het einde van quarter 3.
Vanaf het 4e quarter begon de sfeer er echt wel in te komen (ik denk dat de supporters tot dan meer interesse hadden in hun hot dogs) en op 5' van het einde stond het gelijk!
Uiteindelijk werd het nog mega spannend. Met 2 punten achterstand en nog 30" op de klok ging Steve Nash er nog eens voor. Punt en fout toegekend. Bij deze werd het 101-100 en ging het publiek volledig uit zijn dak. Mega grappig om te zien eigenlijk.
Maar goed, dit hebben we ook weer meegemaakt !!!

Vanmorgen dan vroeg opgestaan voor een zwemtraining in het Eldorade Aquatic Center. Buiten was het erg koud, maar het water was verwarmd, dus ideaal.
Ik deelde mijn baan met een Rus. Hij zei dat hij in Rusland (waar het nu sneeuwt) ook buiten traint. Het water is ook wel verwarmd, maar er hangt een damp boven het bad, zodat hij de overkant niet ziet. En als hij zijn pull buoy wil nemen aan de rand van het bad, is die bevroren :)
Dus, wat zitten wij dan soms te mopperen dat het in Wachtebeke eens koud is?

Voor de rest ga ik mij vandaag bezig houden met werken en alles rustig klaar zetten.
En tegen vanavond komt Sara toe! Na een lange reis zullen we allebei content zijn elkaar terug te zien!! Super dat ze erbij is!

ciao
t

zondag 15 november 2009

The mental game



Vandaag dus laatste lange duurrit. Vanuit mijn verblijfplaats vertrokken voor een mooie aanloopstuk richting Mt Lemmon. De grafiek zien jullie hierboven. Een effectieve klim van 40km, heel geleidelijk aan, maakt het eigenlijk een perfecte trainingsklim. Een beetje te vergelijken met Col de Toses (bij Font-Romeu) al blijft het hier wel ongeveer continu echt klimmen. De omgeving was opnieuw wondermooi.
Eens boven was het snel warme kleren aan en rustig afdalen, want het was echt wel koud daar! De laatste dagen is de grote warmte weg, en eens terug afgedaald, was ik blij dat ik terug in cactus-land was. Nog een groot stuk uitgereden en de laatste duurtraining op de fiets zit er alweer op.

Morgen nog een progressief loopje en ik kan tevreden richting Phoenix rijden.

Vooraf wist ik niet goed hoe ik deze trainingsblok ging verteren, maar ik voel mij eigenlijk heel goed. Naast de fysieke evolutie (die ik zeker voel) is er ook een mentale evolutie merkbaar. Waar ik woensdag mezelf nog moest oppeppen ben ik de dagen erna veel sterker op mentaal gebied. Ik kijk niet naar de volgende dag, maar naar het volgende uur en voel me goed en geniet van elke training.

Met die mentaliteit vertrek ik dan ook volgende week. Wetende dat ik er alles voor gedaan heb, en vooral ook wetende dat ik ongelooflijk van deze voorbereiding heb genoten!

ciao!
t

zaterdag 14 november 2009

Sabino Canyon: foto's




Long run: zalig!

Vandaag stond in het teken van een lange duurloop. Qua tijdsbesteding viel dit dus wel mee, zodat ik ook de tijd nam om wat foto's te trekken (helaas zal ik die pas thuis online kunnen zetten), mijn fiets volledig op punt te zetten, te gaan shoppen in TriSports (super vriendelijk en super enthousiast over mijn plannen hier in de US :) ). Vanaf mijn opbouw zal ik dus trainen met een wattagemeter!

Daarnaast ook uitgebreid de tijd genomen om mails te beantwoorden, schema's te maken, jaarplanningen op te stellen, nieuwe doelstellingen voor atleten te zoeken, en om wat te Skypen. Blijft toch een super innovatie hoor.

Bon, de long run dan. Ik koos voor de Sabino Canyon NP. Met mijn Fuel Belt kon ik wel tijdje voort, dus begin ik offroad te lopen richting Phoneline Trail. De eerste mail zag ik nog wat wandelaars, vanaf dan was het enkel mezelf en de wondermooie natuur. Via een smal paadje klom ik gestaag verder. Een bergpad zoals wij het kennen, maar dan met een omgeving zoals ik enkel nog maar op foto's gezien had. Een zalige ervaring die ik gelukkig wat op foto kunnen vastleggen heb. Ik denk dat ik deze duurloop dan ook zal herinneren als mooiste tot nu toe (hopelijk volgen er in de rest van mijn leven nog wat mooiere hé :). Een absolute aanrader dus. Voor de volledigheid nog even zeggen dat ik de Phoneline Trail op en af liep (niet volledig allicht) en daarna nog een stuk naar Bear Canyon op liep. Niet dat dat jullie heel veel zegt, maar zo vergeet ik het niet en kan iedereen het op Google Earth eens opzoeken!!

Zo, morgen rij ik Mt Lemmon op. Een must-do als je hier geweest bent, schijnt het. Met een gestage klim van 40km ben je al even zoet!!

ciao
t

vrijdag 13 november 2009

Tucson Day 3

Omdat ik al enkele reacties gekregen heb van mensen die het blijkbaar leuk vinden mijn avonturen hier wat te volgen, zal ik hier dus nog maar wat verder vertellen hé :)

Misschien eerst even uitleggen dat ik van plan ben om deze week nog stevig door te trainen. Normaal gezien is de 3e week voor de IM de zwaarste om dan exponentïeel af te bouwen in week-2 en week-1. Dan gaat het volume zwaar naar beneden en wordt er toch nog wat intensiteit gedaan om niet te loom te worden.
Omdat mijn voorbereiding niet ideaal was (spierscheurtje, griep, en de trip naar Florida vorige week) hebben we besloten deze week toch nog goed door te trainen en dan 1 weekje te taperen. Moet genoeg zijn, denk ik. Is natuurlijk een vrij individuele zaak, en het resultaat zullen we volgende week wel zien.

Terwijl ik hier zit, krijg ik nog wat leuke mailtjes van 1 week oude Ironmen!! Zij zitten volop (terecht) in een euforie fase en genieten nog even na. De grootste voldoening haal ik dan ook uit hun vreugde bij de finish! Geniet er nog van mannen (de vrouwen hebben dit eerder al gedaan dit jaar :) )

Over naar de orde van de dag dan.
Vanmorgen om 6u30 had ik afgesproken om met Heidi Jesberger te zwemmen. Deze madam zwemt 55' op Ironman, dus een goede waardemeter. Ondertussen deed Heleen Bij de Vaate haar eigen training.
Met een opkomende zon in een buitenbad je training afwerken, heeft wel iets moet ik zeggen!
Het was een vrij pittige training, die als volgt ging
- opwarming
- techniek
- 4 x (15 voluit - 35 easy) alles is in yard hé
- 4 x (25 voluit - 25 easy)
- dan 3 reeksen van (200 snel - 100 easy - 100 snel - 2 x 50 snel - 100 easy)
- dan een 1000 yard vlot tempo

Stevig trainingske en het feit dat ik wat opgejut werd (we zwommen elk in een baan naast elkaar) deed el eens deugd. Was eventjes geleden (van een wedstrijdje tegen Ironmanagers-aflossingsteam geloof ik :) )

Na een korte break gingen we dan de fiets op voor een tochtje van 4u.
Heleen zit hier al enkele weken en kent de streek ondertussn al heel goed. Afgezien van een leeglopende tube op het einde (leve PitStop!) had ik een heel goed gevoel en voelde ik me een pak beter dan gisteren. Duidelijk toch al wat beter aangepast en was ook wel eens leuk om niet alleen te moeten rijden.
Er stond veel wind en het deed deugd te voelen dat ik de power terug heb (mogelijk zat die griep er voor iets tussen dat ik dat gevoel toch al efkes miste).

Ik hou dus een goed gevoel over aan deze dag.
Morgen een langere duurloop en met wat tips van Maik Twelsiek zal ik hier ook wel een mooie route vinden!

ciao
t

donderdag 12 november 2009

Tucson, dag 2

Een warme dag zit er hier alweer op. Na mijn ontbijt vertrok ik richting Highway 77. Eerst een drukke baan, maar vanaf Catalina State Park toch heel wat minder druk, met leuke zijbanen in een schitterend decor. Mt Lemmon ligt rechst te blinken, maar voor die uitdaging wacht ik nog even. Altijd iets achter de hand hebben hé!

Ik dus vertrokken voor een tochtje van 5u. Met 2 tussenstops voor de broodnodige drank, lukte dit wonderwel. Ik reed eerst wat op kronkelende wegjes tussn de cactussen. Steeds op en af, dus aan afwisseling geen gebrek. Ik reed zo een rondje in Saddlebrook. Als ik het goed interpreteerde, een vrij nieuw dorp waar alle villa's omzoomd worden door golfterreinen. Er loopt een weg rond met daarnaast allemaal weggetjes voor de golfkarretjes. Als je denkt dat het in Knokke opvalt, dan is het hier gewoon de normaalste zaak van de wereld. Er was een tweevaksbaan met daarnaast een brede band (de shoulder), speciaal voorzien voor de karretjes. Jammer dat ze aan wisselende snelheid reden, was anders ideaal geweest voor een blokje :).

Maar goed, eens dit avontuur gepasseerd reed ik terug naar de Highway 77. Heel simpel een lange rechte baan door de woestijn. In het oprijden had ik wind op kop en vals plat omhoog. Het liep voor geen meter. Gelukkig zag ik aan de overkant af en toe ene naar beneden vliegen, dus het moest wel door die wind komen. Uiteindelijk dan mijn kar gekeerd en inderdaad gemerkt dat het terug rijden iets vlotter ging :) Zal volgende week allicht hetzelfde zijn. Dus mentaal blijen oppeppen zal wel belangrijk zijn denk ik.

Soit, eens terug aan de auto (die ik netjes aan één van de massa's kerken gedropt had) vlug een loopbroekje aan (snel rondgekeken dat er niemand meekeek, want public nudity is hier een zwaar misdrijf, en een nachtje gevangenis leek me niet ideaal voor de recup) en we waren klaar voor een loopje van 50'.

In het terug rijden nog eens boodschapjes gedaan (die Walmarts hier zijn echt ongelooflijk hé, ik kan blijven kijken naar die Amerikanen die hun karretjes blijven vullen :) en dan op bed toch even plat gelegen.

Vandaag de 2e dag in mijn dooie eentje en is toch wel even aanpassen. Na een hypersociale week vorige week, moet ik toch wel even wennen. Gelukkig is er Sara om eens te bellen, en zijn er natuurlijk de moderne technologieën, zodat ik daarpas kon Skypen met mijn zusje die in Buones Aires zit!!

Veel van mijn atleten zijn ondertussen aan het nadenken (of hebben dit al achter de rug) over hun planning voor 2010. Altijd een leuke periode.
Zo las ik ook dat Karel Pardaens 100km gaat lopen om zo naar de Spartathlon te gaan! Nonkel Leo achterna! Fantastisch vind ik dat.
Ik vind het altijd enorm leuk om de verschillende motivaties te horen van iedereen.

Voila, morgen probeer ik ook eens wat foto's te trekken!

ciao
t

woensdag 11 november 2009

Post Florida

Het is even geleden dat ik hier van me liet horen, maar dat komt hoofdzakelijk omdat ik een aantal berichten postte op de site van Ironmanagers. Vorige week waren we immers in Florida voor het afsluiten van het seizoen.

In tegenstelling tot vorig jaar geen 31 man aan de start. Doordat we al startten in Nice, Zurich, Neerpelt, Almere en Hawaii, trokken we met 6 atleten naar Panama City Beach.
Dat de groep sterk aanéén hangt, werd opnieuw duidelijk en dat alle 'virgins' hun doel haalden is prachtig!! Elkaar oppeppen en ondersteunen als het nodig is, is duidelijk een kenmerk van de groep die de laatste 4 jaar gegroeid is en nog steeds groeiende is.

Momenteel lopen immers nieuwe inschrijvingen binnen om binnen 3 jaar aan de start te staan van een Ironman!

Toch nog even melden dat Sofie Goos en Wim Van de Wielle het schitterend deden.
Olivier Esser (in Zurich net na mij) kon als 2e in de M25 vlotjes naar Hawaii.

Op ongeveer hetzelfde moment was Joerie bezig aan zijn Powerman Maleisië. Na alweer een aantal dagen vertraging (maar goed, in vergelijking met vorig jaar geraakte hij er tenminste) leverde hij een goede wedstrijd af. Hij speelde tijdens een bevoorrading echter een bidon kwijt en kon zich onvoldoende hydrateren. Dat betaalde hij in de tweede run cash en moest uitgedroogd opgeven.
Jammer, maar dit was geen topprioriteit meer. Hij kan nu van een welverdiende rust genieten in warme oorden!!

Ondertussen zit ik hier op mijn kamertje in Tucson, Arizona. Na gisteren van iedereen afscheid genomen te hebben, vloog ik via Atlanta naar Phoenix. Daar een nachtje geslapen en vanmorgen naar Tucson gereden. Dwars door de woestijn. Een lange baan tussen de cactussen!

Eens ingecheckt toch al een toerke gedaan op de velo. Na een 15' zat ik in de woestijn, richting Tucson Mountain Park. Eerst even de Starr Pas op en af. Daar wonen blijkbaar nogal wat toppers zoals Samantha McGlone, Leanda Cave en Hillary Biscay en Maik Twelsiek. Wie weet, loop ik die hier nog tegen het lijf.
Daarna nog wat verder gereden over de Gates Pass. Ongelooflijk prachtig. Een kronkelende baan tussen de rode rotsen met overal cactussen!! Eens boven kon je uitkijken over een machtige vlakte. Dan maar teruggekeerd want anders zou het wat te lang worden in die warmte (32°).

Na een kort bezoekje bij Heidi Jesberger en Heleen Bij de Vaate dan mijn zwemtraining gedaan in een openlucht bad. Ze hebben hier veel Olympische zwembaden, maar net als in Florida leggen ze de baantjes dwars om zo op 25yards uit te komen.

Voila, zo zit de eerste dag hier in Tucson erop. Nog wat werken en we kunnen een dutje doen om klaar te zijn voor een langer ritje morgen.

ciao
t