Happy

When I am running well I am happy,
and when I am happy I run well

Ian Thompson

super weekend voor SMO en Nick is terug!

Vorig weekend was een voltreffer voor de SMO - atleten. Dominic Decaluwe scoorde heel sterk op zijn volledige triatlon. Met een 21e plaats en 9u03 presteerde hij in Kopenhagen super. Trek de straftijd van 4' eraf en in zijn hoofd haalde hij een droomtijd. Het is dus zeker dat hem dat in de toekomst ook op papier zal lukken.

In het regenachtige Wiesbaden pakte Michael Dewilde uit met een straffe 19e plaats overall en een 2e in zijn categorie. Alweer een straffe stoot dus, die aantoont dat Michael terug op hoog niveau presteert!

In Geneve stoomde Tom Vanderhoogerstraete zich klaar voor het EK van volgende week. Een mooie progressie in het lopen die het beste laat beloven voor de toekomst, was het gevolg! Teammaten Willem Brems en Simon Decuyper werkten er trouwens ook een mooie wedstrijd van.

Komend weeked dan staat er naast de Mr T triatlon ook de Mr Auping op het programma. Een zeer gezellige halve triatlon, ingericht door Ironmanagers, in functie van Ironman Arizona. Ook een aantal trio-ploegen komen aan de start.

####

Iets ander nieuws, is de thuiskomst van Nick. Na 9 maanden rondreizen met zijn gezin (waaronder de IM van Australië in maart) kijkt hij heel gelukkig terug op deze ongelooflijke ervaring. Nu heeft hij volop tijd om te brainstormen over de toekomst. We horen er dus nog wel van!
Zijn belangrijkste vaststelling bij thuiskomst? Dat iedereen hier nors en onvriendelijk en heel opgejaagd leeft!! Misschien toch iets om bij stil te staan??

Nog wat foto's Norseman

Foto's Norseman

Norseman: het verslag

Hoe moet ik beginnen aan een verslag van een onvergetelijke ervaring? Van een avontuur waar tijden en plaatsen onbelangrijk worden?

Laat ons dus maar chronologisch een aantal belangrijke zaken overlopen. Want het avontuur kan misschien inspirerend werken, of mensen motiveren om hun eigen uitdaging aan te gaan, en voor de echte zotten misschien motiveren om ooit zelf te starten in de Norseman. En dan kunnen kleine details wel eens heel belangrijk worden.

Op donderdag vertrokken Jurgen en Roos (mijn support-team!) en ikzelf via een vlucht naar Oslo en na wat problemen met huurauto’s dan toch richting zuidwest Noorwegen. Even buiten Oslo zit je onmiddellijk in de groene natuur en hoe dichter we bij Eidfjord kwamen, hoe ruwer en mooier die natuur. Over de pracht van het land waren we het vrij snel eens en ook ons verblijf voor de eerste 2 nachten, was gewoon super. Een grote chalet midden in de natuur, met iets verderop een hotel-bar-restaurant (deze was voor de Johny Turbo-fans) met super lekker en gezond eten. De Noren zijn duidelijk fan van ‘original food’ en wij ook!!

Op vrijdag verkenden we een beetje parcours (dat viel toch even tegen, zie verder  ), gingen mijn nummer halen, volgden de briefing (die begon met de woorden: dit is een wedstrijd op het randje, net mogelijk of net niet mogelijk,…) en oefenden ons Noors een beetje. Noors is redelijk goed te lezen en trekt van ver zelf op West-Vlaams (Ut is uitgang, station is gewoon stasjon, allemaal niet te moeilijk over doen). Het wordt alleen iets ingewikkelder als ze dat ook nog eens beginnen uit te spreken.
Maar goed, na nog wat voorbereiding en alles nog eens overlopen (want bevoorrading en klaarleggen van kleren bij de wisselzone gebeurt door het support team), konden we voor een hele korte nacht gaan slapen.
Om 2u !!!! (jawel, je leest het goed) ging de wekker al af. Carbo cake binnen steken (ging vlot), 20’ rijden naar Eidjfjord zelf en we konden fietsje en toch wat extra kleren klaarleggen in de wissel. Om 4u dan konden we op de ferry die ons richting start ging varen.
Rondom mij allemaal hypernerveuze types die het blijkbaar leuk vonden mekaar nog wat op te fokken. Ik trok er mij allemaal niet teveel van aan en smeerde de benen en armen toch maar wat in met verwarmende zalf. Even later sprong ik het fjord in. 5’ heel fris, maar na wat inzwemmen was dat best aangenaam. En wat een zicht !!!! bergen overal rond je, superhelder water en een opkomende zon!! De max gewoon.

De start vond plaats achter een rij kayaks en ik legde mij bij de 2e van rechts. Blijkbaar was ik één van de weinige die dat de kortste weg vond, want jan en alleman probeerde zich volledig rechts te leggen. Ik had nochtans eens gecheckt en mijne kayak was echt wel de lead kayak. Soit, na de hoorn waren we weg en ik lag onmiddellijk alleen. Rechts van mij schoten er 2 zotten weg (de Noorse kampioen open water zwemmen blijkbaar en Remman, de winnaar van vorig jaar). Ik lag volledig alleen met een kayak naast mij. De eerste 2km kon ik rustig afwerken, oriënterend op een uiteinde van de rots. Daarna was dat iets moeilijker en zag ik een groepje van 4 rechts van mij liggen. Ik had de power om er heel vlot naar toe te zwemmen en legde mij dan voor de laatste kilometer maar in de voeten.

Als 3e kwam ik dan aan land (met duidelijk de meeste relaxte zwemproef die ik op Ironman-afstand al deed) en kon beginnen aan de verkleedpartij (mouwstukjes, fietstruitje, fluovestje verplicht voor de tunnels in de eerste 20km,…)

Ik begon heel rustig aan mijn fietsproef en na een 7km lag ik in 2e positie. Even later sloot Wim De Doncker aan (we mochten bergop naast elkaar fietsen) en gezien we beiden niet van plan waren om ons zo vroeg al te forceren, konden we een babbeltje slaan en een paar zotte Noren zien passeren. Die gasten vlogen er echt volle bak in.

Het parcours was redelijk pittig: bijna continu tegen wind, gezien we uit de vallei reden, met de eerste 40km bijna constant bergop, daarna een rolling hills deel tot km 90. Spijtig genoeg waren de klimmetjes net iets te lang om gelanceerd te blijven, dus was het toch stevig knokken bergop en tegen de wind.
Iets voor Geilo (aan km 90) moest Wim even plassen en raakte ik hem dus kwijt. Hierna heeft hij ook nog materiaalpech gehad en op zijne maat Eric Huyghebaert gewacht. Ondanks last van de knie heeft Wim toch mooi de finish behaald, net als Eric, die nog een hele sterke marathon liep.

Maar goed, daar waren we dus nog niet. Na Geilo sloegen we rechts af, heel eventjes zijwind, maar dan kwamen er 4 lange klimmen aan!! Stevige kost zou ik zo zeggen. Tegen de 4e klim (7km lang en toch stevig percentage) hadden we boven alweer tegenwind en konden we nog 40km stevig stampen om in T2 te geraken.

Onderweg was de natuur wonderschoon maar het profiel was wel keihard. Na 140km had ik moeite om nog in TT houding te liggen en verloor hier dus wel wat kostbare tijd mee.
Blijkbaar moet ik boven 12e gelegen hebben en bij de afdaling (waar ik focuste op eten en drinken) naar ergens de 15e plaats teruggezakt zijn.

T2 lag aan een meer, alwaar ik mijn loopsloefkes mocht aan doen en een geschifte marathon kon aanvatten. Al bij al vielen de loopbenen nog vrij goed mee en kon ik relatief vlot 13km/u lopen zonder te forceren. Ik schoof opnieuw enkele plaatsen op en moest alleen enkele keren stoppen voor een plasbeurt. Vanaf km 20 werd het toch serieus lastig en vanaf km 25 draai je linksop en zie je voor je een Mont Ventoux – scenario. Hellingen aan 10% (geasfalteerd op dat moment nog) waar je op mag dribbelen. Een aantal personen wandelden hier, waarbij ik lopen met wandelen afwisselde en op het einde kon blijven lopen. Helaas passeerden er mij op km 34 nog een groepje van 4 waar ik niet kon aanpikken. Die mannen zaten gewoon frisser.

Ook nog eens zeggen dat mijn support team super was. Heel veel gestopt om mij aan te moedigen, mij bevoorraad waar nodig. Efkes meejoggen als het mocht en vooral de juiste dingen zeggen! De max en een dikke merci!!

Maar goed, we waren er nog niet  Aan km 37 mocht ik van de geasfalteerde weg af en kreeg ik mijn looprugzak overhandigd (inhoud: drinken, verplicht eten, warme kleren, zaklamp, muts en handschoenen). Het support team was ook uitgerust en mocht mee naar boven lopen (voor de veiligheid: no zombies on the hill, hadden ze gezegd). Ze vroegen of ik ok was, en ik zei zo vrolijk mogelijk, ja hoor !!
Ik had persoonlijk verwacht dat de laatste 5km op een soort begaanbaar bergpad ging zijn, maar dat klopte maar half. Het was effectief een bergpad, maar begaanbaar was het toch niet echt. Tussen klimmen en klauteren en proberen je voeten niet om te slaan (je coördinatie wordt iets minder na 12u sporten) waren we vertrokken voor wat nog een 1u15 zou blijken te zijn. In die tijd staken er mij nog een 6-tal Noren voorbij, die hier duidelijk hun weg kenden of toch beter wisten hoe ze dit moesten aanpakken.

Gelukkig kwam de top dichter en na 12u42’50 kon ik eindelijk de laatste rotsblok op klauteren!! Ik was een Norseman en ik werd er zowaar een beetje emotioneel van! Fotootje, traantje, knuffeltje en vooral een warm vestje en mutsje en ik kon binnen even gaan bekomen.
Een pannenkoekske later en ik werd al geroepen dat de lift naar beneden vertrok! Ik had dus even geluk dat ik met de lift meekon, terwijl Roos en Jurgen te voet terug moesten.
Blijkbaar moesten de deelnemers in de eerste edities ook te voet naar beneden !!!! onmenselijk zou ik zeggen!!

De volgende dag kreeg ik dan mijn zwarte Finisher T-shirt (dat is nu echt eens eentje om altijd te bewaren!!) en konden we een foto pakken met de 6 Belgen (allemaal zwarte shirt! Cool!!!) wie na een bepaalde tijdslimiet binnenkomt, krijgt een wit shirt.

Al bij al was het dus een mega ervaring. Heel veel bijgeleerd, mezelf meer dan een paar keer tegen gekomen, en vooral ook beseft dat het hier echt om specialisten werk gaat. Het is niet toevallig dat er zoveel Noren voorin te vinden zijn!!

Ik wil vooral nog eens mijn support team bedanken voor al hun werk en meeleven, zowel op de weg naar Norseman als op D-day zelf !!!
En uiteraard alle vrienden en familie die volgden!!
En daarnaast uiteraard ook mijn sponsors, want zonder hen was dit zeker niet haalbaar geweest!!!!