Lanzarote

Sport kan zowel vreugde als verdriet zijn. Afgelopen zaterdag was zo’n dag op Ironman Lanzarote. Ik zag al mijn atleten een hele goede race doen en ben hier dan ook heel fier op.

Voor mezelf was het echter een minder plezante weg. Omdat ook die zaken mogen verteld worden, hieronder een verslagje.

Vooraf voelde ik me heel relax en vol vertrouwen voor wat komen moest. Het was niet ontzettend heet maar wel veel wind, dus dat vond ik positief.

Om 7u klonk de start en voor we het wisten lagen we voor 200m in een wasmachine. Toch wel een paar keer onder geduwd en dergelijke, maar dan vrij vlug in een deftig ritme gekomen. Ik zwom heel relax achteraan in een groepje en kwam met dit groepje halverwege aan land. Even zwaaien naar de supporters en de zee opnieuw in. 2 profs lagen vooraan in de groep en ik kon rustig tot bij hen zwemmen en met 3 scheidden we ons af. Ik nog altijd netjes in de voetjes en zo heel weinig energie verspild. Met een hele straffe 53’ kwam ik als 39e uit het water. Zo’n tijd doet uiteraard vermoeden dat het wat aan de korte kant was, maar tis altijd plezant om die tijd eens te zien staan :)

Eens op de fiets kwam ik vrij snel in een goed ritme en reed tot km 50 heel ontspannen. Op de Vuurberg geen super gevoel, maar had de indruk dat ik mij spaarde en er heel veel nogal aan het geven waren.
Eens na Soo begon ik echter een leeg en hongerig gevoel te krijgen, ondanks dat ik at en dronk zoals normaal. Ik voelde dat ik minder kracht had en dat lege gevoel ging niet weg, ondanks pogingen om extra te drinken/ eten. Ik reed de Haria dan ook rustig op, hopend dat het tij zou keren. Boven gelukkig een sandwich voorzien in Special Needs en dat hielp even, maar absoluut niet wat zou moeten.

Ondertussen was het scenario van een hele leuke plaats al opzij geschoven en wou ik enkel nog finishen. Ik was nu eigenlijk gewoon bezig aan een hele lange vetverbrandingstraining, want ik voelde gewoon dat ik redelijk leeg zat. Van opgeven wou ik echter nog niet weten, dus werd het vooral een mentale strijd om iedereen te laten rijden en te proberen voortdoen op halve kracht.

De maaglast zelf viel goed mee, maar er klopte echt iets niet met de opname van mijn energie. Eens in de wisselzone kon ik vrij vlot lopen, maar dat gevoel kende ik van in Nice. Ik begon dus heel voorzichtig en probeerde cola en zo op te nemen, maar nu werd de maaglast wel veel erger, met wat minder leuke kotsneigingen tot gevolg. Tot km20 kon ik nog wat blijven lopen, maar dan ging het licht effectief uit.

Samen met Jurgen maakte ik de balans op: ofwel al stappend en af en toe joggend uitdoen en allicht mezelf volledig leegzuigen, ofwel verstandig zijn en de boeken toe doen. Het was toch al niet echt meer het scenario waarvoor ik gekomen was. Toen het licht nog eens uit ging, was het vrij snel beslist. Op is op natuurlijk.
Het is toch wel straf dat ik op 7 Ironmans 2 x last krijg van ongeveer hetzelfde probleem, maar er ook 5 x geen enkele last van heb. Komende weken zal dus in het teken staan van het oplossen van dit ‘opname’ probleem, want ik ben overtuigd dat ik conditioneel op punt stond.

Los van mijn minder leuke dag, wel heel wat leuke prestaties van de andere Belgen. Alle Ironmanagers deden een hele goede wedstrijd, en ook enkele individuele atleten maakten hun droom waar: een Ironman finishen!!

Van de Belgen: hele knappe prestaties van Yves Depoortere en Sophie Van Biervliet die beiden naar Hawaii mogen!

Allicht knapste prestatie was er van Sam Gyde. Een straffe fietstijd gevolgd door allicht nog een straffere marathon resulteerden in een 9e plaats! Dikke proficiat aan hem en aan coach Loïc.

Sowieso nog een dikke merci aan alle supporters, zeker ook aan Jurgen en Co en uiteraard aan mijn schat!

Ciao
t