Nu ik terug thuis ben en enkele dagen de tijd gehad hebben om alles eens rustig te overdenken, zal ik hieronder mijn verslag posten zoals ik de wedstrijd beleefd heb.
Ik vraag mijn atleten vaak een verslagje te schrijven van hun wedstrijd. Omdat cijfers immers niet alles zeggen. Het gevoel, de gedachten en bepaalde beslissingen worden vaak pas duidelijk.
Uit mijn eigen verslagje kunnen jullie dus misschien ook iets leren.
Here we go:
Voor de start was ik vrij relax. Enige mogelijke stresspunt vooraf was mijn fiets perfect in orde te krijgen. Het park was immers vrij beperkt voor de 2500 starters, waardoor we echt tegen elkaar geplaatst stonden. Fietsschoenen op de fiets waren dan ook verboden. Maar goed, we waren vrij vroeg en ik had rustig de tijd om alles in orde te brengen. Gene stress dus.
Vanaf dan was het rustig de start afwachten. Een 15’ tal minuten voor de start mochten we in het frisse water springen. Echt warm was het niet, maar op dat moment trek je je daar eigenlijk weinig van aan. Na de start van de profs volgde de zoveelste nationale hymne en kon ik kort wat inzwemmen. Ik lag vrij centraal en was bij de start onmiddellijk goed weg; Geen geduw en getrek maar onmiddellijk in mijn ritme. Ik bleef mooi mijn lijn volgen en even later kon ik bij een groepje aansluiten. Eigenlijk bleef dit gedurende het ganse zwemmen zo. Ik kon mij achteraan nestelen en focussen op lange, rustige slagen. Het tempo was zeker hoog genoeg, dus dit was perfect. Bij het keerpunt kwamen er wat mannen over, maar het groepje bleef redelijk goed samen.
Blijkbaar heb ik een heel eind samen gezwommen met Lode (andere Belg waar ik wat samen mee getraind had de laatste week), maar dat had ik op dat moment absoluut niet door.
Eens de trapjes op, zag ik dat ik 57’21 gezwommen had. Geen supertijd ondanks het hele goede gevoel. Maar die tijd heeft mij geen moment iets gezegd. Rustig mijn wissel gedaan en de fiets op.
Achteraf pas hoorde ik dat vele atleten een 2’ trager zwommen dan anders, dus dit is wel goed nieuws.
Eens op de fiets was ik vrij snel alleen. De eerste 20km waren mijn beenspieren wat verdoofd en verkrampt van het koude water, maar gaandeweg ging dit weg. Ik haalde heel wat atleten in en na 15km kwam ik bij een groepje terecht die een mooi tempo reed. Aan het keerpunt zag ik dat Lode net achter mij zat en in de terugweg kwamen we samen. We reden weg van dit groepje en uiteindelijk kwamen we bij een prof die een heel egaal tempo reed. Samen met een Duitser vormden we zo een groepje van 4 dat mooi samen reed. Onderweg zag ik er heel wat stayeren, maar bij ons bleef dit gelukkig achterwege. Het tempo bleef vrij vlak en bij de 3e keer bergop (relatief) en tegenwind (heel wat minder relatief ) kwamen 2 vrouwen aanhangen, die we voorbij staken. Het werd heel wat drukker en ik voelde dat er kaarten in de lucht hingen. Ik liet ze dus maar rijden en deed rustig aan om vooral voldoende te kunnen drinken. Ook de terugweg deed ik rustiger aan in vergelijking met de eerste 2 keer. Hierdoor verloor ik wel wat tijd, maar ik voelde dat ik anders teveel power zou verliezen voor het lopen. Net voor de wissel zag ik inderdaad de 2 vrouwen in de Penalty Box staan en reed ik rustig binnen.
Met een fietstijd van 4u54’ kan ik alleen maar super tevreden zijn. Ganse tijd een goed gevoel en veel power in de benen. Het gevolg was een eerste fietstijd in mijn age Group en dat is waarschijnlijk de eerste keer. Ik heb zelf absoluut niet het gevoel dat er te rap gereden werd. Wat ik wel vaststel is dat er met 2 snelheden gereden werd: het stuk tegenwind was met enige reserve terwijl het stuk meewind een heel pak harder ging. Dit zal uiteraard energie gekost hebben, maar goed, ik voelde me vrij fris bij het aankomen in T2.
Na een snelle wissel (56”, hoewel ik niets forceerde en me rustig liet insmeren) vertrok ik voor mijn marathon. In het begin licht stijve hamstrings en stijve onderrug, maar ik had vrij snel een goed ritme te pakken. Ik liep de eerste ronde in 1u01 denk ik en had zeker nog een goed gevoel.
De bevoorrading ging vrij vlot en de hellingen liep ik op dat moment vrij vlot. Helemaal in het begin had ik Lode bijgehaald en ik haalde verschillende atleten in die eerste ronde. Op dat moment lag ik zowaar op koers voor 9u! Misschien dat ik hier een foutje maakte om dit tempo iets te lang vol te houden. Maar goed, tot km 18km bleef ik vlot mijn tempo lopen, tot ik voelde dat ik mijn tempo moest laten zakken. Ik bleef nochtans eten en drinken zoals voorzien, maar voelde dat ik verzwakte.
Op dat moment lag ik nog op kop van mijn age Group, maar wist dat er 2 atleten niet zo heel ver achter zaten. Niet teveel nadenken dus, en proberen mijn tempo te onderhouden.
Aan het einde van de 2e ronde schrok ik van mijn tussentijd. Ik had 8’ toegegeven op de vorige ronde, terwijl ik het gevoel had maar licht te vertragen. Het was duidelijk dat de opeenvolging van lichte en zwaardere hellingen ervoor zorgden dat ik niet in een normaal ritme kwam. De derde ronde werd dus vooral overleven. Sara zei me dat de 4e ver genoeg achter lag, dus ik moest enkel finishen om mijn ticket binnen te halen. Meer op karakter dan op stijl liep ik dan ook mijn 3e ronde. Ik bleef elke bevoorrading voldoende drinken, maar een echte boost zat er niet meer in.
Aan de finish had ik uiteindelijk 9u23’ en een derde plaats. In de algemene stand verloor ik uiteraard heel wat plaatsen, maar met een 42e stek mag ik zeker niet ontevreden zijn.
Vooraf had ik vooral schrik van het fietsen, omdat mijn voorbereiding niet zo super geweest was. Door een spierscheurtje en een griep had ik toch enkele belangrijke weken gemist. Maar blijkbaar was mijn fietsen voldoende en betaalde ik de rekening cash in het lopen.
Enkele bedenkingen nog:
- Ik besef dat het loopparcours vrij pittig was. Slechts 2 lopers onder de 3u. Dus allicht mag je wel een 10’ bij tellen bij een normale marathontijd. Een tijd van 3u10 zou dus schitterend geweest zijn.
- Heb ik te snel gefietst? Te snel gestart in het lopen? In beide gevallen heb ik niet dat gevoel, maar de tijden zeggen natuurlijk iets anders
- Zelf heb ik het gevoel dat ik klaar ben voor 7u (relatief) hoog tempo, maar een Ironman is natuurlijk nog iets langer. Ik kom dus simpelweg nog tekort. In 2006 en 2007 deed ik mijn eerste langere wedstrijden. Pas vanaf dit jaar vond ik dat mijn lopen (dat mijn sterke punt zou moeten zijn) er in de halve triatlons uit kwam. Zowel in Niederbronn als in Gerardmer was mijn lopen heel goed. Maar blijkbaar heb ik nog wat tijd nodig om dit ook op de lange afstand te laten werken.
- Al bij al ben ik zeker tevreden. Na een seizoen met redelijk wat pech, kwam ik naar Arizona om mijn ticket te pakken, en dat is gelukt!!
Nu wat rusten en dan gaan we rustig opbouwen naar volgend seizoen.
Hoe dit er zal uitzien, laat ik hier nog wel weten!
Ciao
t
Geen opmerkingen:
Een reactie posten