Ironman Zurich: het verslag

Eindelijk, het langverwachte verslag.

Zondagmorgen stonden we met 4 naast elkaar aan de startlijn van wat een heel regenachtige dag beloofde te worden.

Hierbij een kort verslag van hoe ik de wedstrijd meemaakte.

Zwemmen

Zoals verwacht kon er niet echt vlot gezwommen worden tijdens de eerste zwemronde. Het echte vechten viel mee, maar vlot zwemmen was er pas bij na het eilande waar we even aan land moesten. De lange diagonaal naar de verste boei ging al iets vlotter en ik kwam in een goed, rustig ritme. Niet forceren was de boodschap.
Al lachend had ik tegen Stijn ( die een roze kinesiotape droeg voor zijn achillespezen ) voor de start gezegd dat ik zijn hielen ging zoeken.
En wat gebeurt er net na de verste boei? Stijn komt vlak langs mij zwemmen en ik heb de dikke luxe van netjes achter hem te kunnen zwemmen. Naast elkaar ( en naar we pas later wisten wel heel kort na Stefaan ) dus uit het water. Ideaal dus

Na een vlotte wissel kon ik de fiets op voor een hele natte fietsproef


Het fietsen

Het parcours was verdeeld over 2 ronden. De eerste 30km waren vlak en ik kwam rustig in mijn ritme. De opspattende regen was uiteraard niet aangenaam en vrij fris, maar daar trachtte ik niet aan te denken. We vormden een vrij mooi groepje waarbij gelukkig de afstanden meer dan gerespecteerd werden.
In de zone bergop kwam ik bij 2 Belgen: Wim Van Linden en Stijn Roelens ( die toen al koud had en blijkbaar de strijd zou staken wegens onderkoeling ). Na 80km kwamen we opnieuw langs de start en ik voelde me nog altijd heel goed. Nog een steile helling ( Heartbreak Hill, maar in feite viel die wel mee ) en na 2u29 fietsen kon ik mijn 2e ronde ingaan. Perfect op schema dus, gezien ik me nog heel goed voelde.

In de vlakke 30km kwam er mat volk aansluiten en verloor ik wat plaatsen, want een plaspauze drong zich op. ( volgens mij zit die regen er toch voor iets tussen ). Soit, ik kon terug aansluiten en we gingen de bergzone in. Na een goede 10km ging het tempo plots wel heel hard de hoogte in.

Ik stond dus voor de keuze: knallen en zien wat er gebeurt of op veilig spelen?
Ik koos dus voor het laatste en liet de groep gaan. Dat betekende wel dat ik alleen viel en dus tijd ging verliezen, maar dat bleek me bij mijn eerste Ironman de beste keuze.

Ik ging dus verder op eigen tempo, waarbij ik me vooral niet forceerde en voldoende op eten en drinken lette. Zo reed ik de 2e fietsronde ook vrij vlot uit en na 5u11 op de fiets kon ik de loopschoentjes aantrekken.

Het lopen

De eerste kilometers gingen zoals gewoonlijk vrij stroef. Sara had me nog wat tips gegeven voor in de wissel, die me wel rugpijn bespaarden, dus dat was ideaal, maar ik nam toch rustig de tijd om in mijn ritme te komen.

Achter mij was Stefaan ondertussen begonnen aan een hele snelle loopstart en na 1,5e ronde kwam hij bij mij. Even babbelen en we liepen elk ons eigen tempo verder. Ik was vooral bang om stil te vallen.
Ik bleef een vrij constant tempo lopen, maar kreeg het op het einde van de 3e ronde toch moeilijk. De afstand tussen Stefaan en mezelf en tussen mij en Stijn bleef gelijk. Echt grappig hoe we zo kort bijeen liepen.
Pas op 2 km van het einde durfde ik versnellen en deed dat dan ook tot aan de finish, waar ik nog net onder de 9u30 kon duiken.

Een zalig gevoel!!!!!

Voor mij persoonlijk was dit gewoon perfect.

Met wat ik nu weet had ik gerust wat meer risico mogen nemen in de 2e fietsronde en in het lopen, maar het feit dat ik heel wat mannen die ik in de 2e fietsronde liet gaan, kon terug halen in het lopen, laat wel zien dat ik allicht de juiste keuze maakte.

Uiteindelijkde eindigde ik 47e in 9u29'54 en op een 7e plaats in de M25 categorie.

Stijn en Stefaan deden het natuurlijk ook super. Vooraf waren we nog bezig of ze weer zo dicht bij elkaar zouden eindigen, en nu doen we dit met 3, dus de wachttijd aan de finish was heel kort !

Peter Vermeulen verging het jammer genoeg heel wat minder, hij moest wegens onderkoeling opgeven ( zoals heel wat atleten trouwens ). Jammer dat hij zijn progressie niet kon tonen, maar er komen gelukkig nog kansen!!


Gezien ik 7e eindigde kwamen de Hawaii verhalen natuurlijk snel naar boven. er waren immers 5 plaatsen. Stefaan was 5e en kiest voor Florida, dus 1 persoon die hem links liet liggen en ik kon naar Hawaii ( op dit moment weet ik zelf nog niet of dit ook effectief zo is ).
Ik besloot echter hier niet op in te gaan.
Er zijn een paar redenen: ik ben nog maar 26 dus wil me niet opbranden, daarnaast zou het heel druk geworden zijn en wil ik er zijn in de laatste weken van voorbereiding van de Ironmanagers op Florida. Daarnaast is er natuurlijk het financiele luik, waar ik in de toekomst dus iets wil aan doen.

Volgend jaar dus een nieuwe kans ...


Tenslotte wil ik nog een paar mensen bedanken:

Om te beginnen de sponsors van de Ironmanagers: Biover, Carglass, Partena en Prodac

Daarnaast Dirk van Sailfish voor het testpak en ook Jan voor het gebruik van het volle wiel. Mario van Chaintec en PDG voor de tijdrithelm en Fusion en Veldeman voor de kledij en ook Trisport.

Mijn trainingspartners uiteraard en ook al mijn atleten, omdat ze ook mij onbewust motiveren!

Mijn ouders die speciaal de rondrit naar Zurich maakten om mij te zien afzien en ook iedereen die me steunde via sms en mail.

Jurgen voor zijn dagdagelijkse steun, goede raad en de manier waarop we samen werken. Dat is echt super en hopelijk was mijn prestatie zondag ook wel een beloning voor hem.

En natuurlijk Sara, omdat ze er elke dag is voor mij en omdat ze niet alleen de leuke momenten meemaakt, maar ook de moeilijke. Merci schatje!


En nu nog wat genieten van het verlof

ciao
t