Voilà, mijn hoofddoel van dit voorseizoen zit erop! Het is niet geweest zoals ik het gehoopt had, maar allicht heb ik hier wel weeral heel wat uit geleerd.
Omdat het niet allemaal tegenviel, wil ik toch even beginnen met het goede nieuws.
Met 7 Ironmanagers aan de start + 2 individuele atleten + Michael en Frederik + mezelf, waren we sowieso al goed vertegenwoordigd.
Van Ironmanagers zijde deden ze het alle 7 super. 4 stonden voor hun vuurdoop en deden het voortreffelijk in de zware omstandigheden. De andere 3 gebruikten hun ervaring van vorig jaar en zorgden voor een feestje! Ik was oprecht super blij voor hen!!
Ben stond ook voor zijn eerste Ironman en zag op het einde af, maar was zo gelukkig aan de meet!!!
Johan deelde dan weer zijn wedstrijd heel goed in en deed het ook prima! Super dus.
Frederik stond voor zijn debuut en voor zijn afscheid en pakte die kans met 2 handen aan. Altijd in de voorste gelederen rondde hij de warme dag af als 14e!!
De 2 pechvogels waren Michael en ik, Michael was nochtans aan een schitterende race bezig, tot hij plots leeg zat. We bekijken eerst rustig wat de oorzaak hiervan was!
En dan komen we uiteindelijk bij mij.
De voorbereiding was goed geweest. Ook de laatste dagen konden we ons in alle rust voorbereiden bij Raf. Daarna trokken we dan naar het veel drukkere en chaotischere Nice. Ik voelde mij goed, relax, en klaar voor de strijd.
Ook voor de start niet al te veel stress en ik koos een plekje bij de mannen van 1u05 om zo toch relatief vlot over het keienstrand richting water te dokkeren.
Eens de start gegeven was ik relatief vlot weg. Wat duw - en trekwerk hier en daar, maar het viel al bij al mee. Wat mij het meeste opviel was dat we volgens mijn gevoel zeer scheef zwommen. We zwommen weg van de boei om er dan toch naar toe te zwemmen. De meute was natuurlijk te groot om die omweg niet te volgen, maar vond dat nogal raar en kon dan ook niet echt besluiten of ik goed bezig was. Na 2,4km even uit het water en dan iets rustiger (groep wat uitgedund) zwemmen richting Swim Finish. Ik zag 57"40 staan na het zwemmen en ging voor een vlotte wissel.
Eens de fiets op zat ik onmiddellijk in een vrij goed ritme en reed toen blijkbaar ongeveer 45e. Na een km of 6 kwam Michael voorbij. Ik liet die wijselijk gaan na enkele kilometers. Ik wou echt mijn eigen tempo rijden.
Na 20km begint de eerste klim en daar val ik bij een Pro die bergop een mooi tempo rijdt. Ideaal en zo rijden we verder tot in Vence waar er af en toe iemand over komt en ik ook af en toe iemand inhaal. Net voor de eerste serieuze afdaling komt er een groepje van 5 voorbij. Die mannen knallen naar beneden en ik volg op een afstand maar bij het begin van de klim ga ik er gemakkelijk weer naartoe.
We zijn nu begonnen aan de lange klim richting Col de l'Ecre. Al eventjes voel ik dat mijn maag niet 100% is, maar ik maak me hier nog niet echt zorgen over. Het is immers nog ver en dat kan snel over gaan. Boven lig ik rond de 35e positie en voel me nog heel goed. Tijdens de afdaling komt de maaglast echter meer en meer opzetten. Het zijn niet echt krampen, maar eerder een gevoel dat alles vast zit en niet werkt zoals het hoort. Ik kan minder eten en drinken dan ik voorzien had en moet vooral water drinken om vocht te kunnen opnemen.
Ik rij rustig verder en besef dat als dit niet overgaat, ik nooit genoeg energie kan binnen krijgen.
Vanaf km 100 besef ik dat ik moet hopen dat het overgaat, want ik kan nu niets meer eten, enkel water gaat er nog in, de rest komt er onmiddellijk weer uit.
Gelukkig is het ook veel bergaf en besluit ik op eigen tempo het fietsen af te ronden en te kijken hoe mijn maag reageert bij het lopen.
Ik forceer niet meer en na 5u24 fietsen stap ik van de fiets. Eens ik begin te lopen verandert de maaglast niet, maar heb ik wel relatief frisse benen. Een eerste ronde in 46' bezorgt me niet veel problemen, en ik probeer veel water en toch ook wat sportdrank binnen te krijgen.
Bij de 2e ronde moet ik het tempo al wat laten zakken en bij de bevoorradingen moet ik stappen om echt zoveel mogelijk binnen te krijgen.
Bij de 3e ronde dan voel ik langzaam maar zeker het licht volledig uit gaan. Het vat is leeg. Het is uiteraard vrij simpel: de maag zit vast en dit gaat niet over. Een Ironman doen op water gaat dus effectief niet. Ik voel zelf ook wel dat ik leeg zit, maar wil op dat moment gewoon heel graag de wedstrijd uitdoen. Ik probeer lopen met wandelen af te wisselen en zo de finish te bereiken. Maar na zo'n 29km ben ik echt te op. Mijn dichtste supporters proberen mij te overtuigen dat dit echt geen zin heeft en dat ik moet stoppen.
Ik ben te leeg om nog eens een rondje af te haspelen dus luister ik naar hun wijze raad en leg mij in het gras. Ironman Nice zit er voor mij hier op.
De volgende dagen is mijn maag nog steeds niet in orde en heb ik allicht ook wel wat last van een zonneslag.
Ik ga mij nu even rustig bezinnen, maar heb nu vooral het gevoel dat ik mij niet heb kunnen verdedigen voor wat ik waard ben.
De warmte zal uiteraard zijn rol gespeeld hebben, maar de last kwam veel te vroeg (rond 8u30 of zo was het echt nog niet zo warm).
Ik ben alweer een ervaring rijker en hoop deze op een volgend tijdstip dan ook te kunnen gebruiken!
ciao
t
Geen opmerkingen:
Een reactie posten